Tüm hekim, hemşire, teknisyen ve diğer yardımcı sağlık personelinden beklediğimiz alışılagelmiş ve çoğu zaman onların da benimsediği bir iyileştirici rolü var. Ancak ileri evrelerde yakalanan ve ya tipine göre gidişi ilerleyici olan kanser türlerinde bu iyileştirici rol yerini hastanın rahatlatılması ve ölümüne kadar olan süreçte destek tedavisinin sürdürülmesine bırakabiliyor. Bu durum ilerleyen süreçte yada bu alanda yeni çalışmaya başlayan kişilerde bir takım psikolojik zorluklar yaşanmasına neden olabiliyor.
İyileşir miyim ? Ne kadar zamanım kaldı ? Durumum ne kadar kötü ? İkinci bir fikir almak istiyorum ? Nasıl öleceğim ? Hangi bitki iyi geliyor ? gibi bazı durumlarda hekim ve yardımcı sağlık personeli için cevaplanması zor ve sıradışı sorularla çok sık karşı karşıya kalınıyor. Bu gibi sorular bazen tedavi ekibinde ya aşırı kollayıcı ve koruyucu bir tutuma ya da bu sorulardan kaçan hastayla ilgisizmiş gibi görünen bir tutuma yol açabiliyor ki aslında ikisi de pek iyi gelmeyebiliyor hasta yakınlarına ve hastalara.
Tedavi ekibi tanıyı, tedaviyi ve süreci anlatırken hastanın ihtiyaçlarını göz önünde bulundurarak gerçekçi bir yaklaşımla bilgilendirme yapmalıdır. Bazen aşırı kollayıcı tutumla ve iyi niyetle söylenen sözler teselliden çok kızgınlık uyandırabilir. Moralini yüksek tutarsan daha iyi olursun gibi bir cümle hastada faydadan çok moralini yüksek tutamadığı için suçluluk duygusuna ve kızgınlığa yol açabilir.
Sürekli ağır hastalık gruplarıyla uğraşmak, zorlu terminal dönem süreçlerine tanıklık etmek, bazen ölüm haberi vermek zaman içinde tedavi ekibinde tükenmişlik belirtilerine yol açabilir. Bedensel olarak baş ağrısı, mide ve barsak sorunları, kronik yorgunluk, uyku bozuklukları, duygusal olarak gerginlik, çaresizlik duygusu, kızgınlık ve öfke yaşanabilir. Tükenmişliğin ilerleyen tedavi edilmemiş hallerinde çalışma düzeninde aksamalar, terminal hastalarla aşırı ilgilenme, negativizm, hastalardan ve meslektaşlardan uzaklaşma, kontrol edilemeyen ağlama nöbetleri, aile içi çatışmalar, madde kötüye kullanımına varabilen olumsuz sonuçlar ortaya çıkabilir.
Onkoloji ile uğraşan sağlık ekibi kuşkusuz çok zor ve çok kıymetli bir görevi sürdürüyorlar. Çoğu kimsenin ürpererek baktığı kanser konusuyla ilgili olumsuzluklarla her gün karşılaşıp iyileşen hastaların sevincinin yanında farkında olarak ya da olmayarak birçok üzüntülü an, mimik, bakış, anı biriktiriyorlar. Olması gereken kanser hastalığı ile uğraşan sağlık ekibine psikiyatrik yaklaşım açısından düzenli eğitimler verilmesi, çalışanlara da destek grupları yapılmasıdır. Gerek duyulduğunda bireysel psikoterapi ya da ek olarak ilaç tedavisi de önerilebilir.
